Supernatural part 2

W końcu napisałam part 2... :D
Niestety notki nie będą się pojawiały tak często...
Dobra, nie ględzę tylko dodaję, bo jest pewna osoba, która mnie zaraz przez GG zabije... :P


Jak to tata zaginął?- Powiedziałam jak zahipnotyzowana. Nie mogłam w to uwierzyć. Po chwili poderwałam się z miejsca i pobiegłam do samochodu. Wsiadłam do niego i przekręciłam kluczyk. Wyjechałam z parkingu i włożyłam do odtwarzacza kasetę z napisem Metallica. Jechałam bez celu... Zawsze tak miałam gdy musiałam wszystko przemyśleć.
- Mam nadzieję, że Sam i Dean szybko przyjadą, bo zwariuję... Ja także muszę szukać John'a... To w końcu też mój tata.- Mówiłam do siebie. Skoro Sam przyjechał to musiało być naprawdę źle. Przecież Sam z tatą są pokłóceni.  Zadzwonił telefon.
- Sz kuźwa! Nie miał kiedy zadzwonić!- Wydarłam się do telefonu i zjechałam na pobocze.- Czego Jaśnie Pan Wielki i Władca Jackson ode mnie chce?
- Ej... Przestań...Chciałbym cię przeprosić... Głupio wyszło.- Nie wierzyłam własnym uszom... ON MNIE PRZEPRASZA!
- Słuchaj... Nie chce mi się tego słuchać... W pracy byłeś wredny, bezczelny...
- Ok ok...- Przerwał mi.- Słuchaj...chciałbym się z tobą spotkać. Musimy wszystko omówić, a przy okazji chciałbym ci jakoś wynagrodzić moje głupie zachowanie.
- "Głupie zachowanie"?! Człowieku! Ja już chciałam na policję dzwonić!
- Ja naprawdę przepraszam... Chciałbym ci to wyjaśnić.- Postanowiłam się zgodzić, bo by mi tak całą noc truł...
- Ok... niech ci będzie. Gdzie?- Usłyszałam jak mówi ciche " Yes!" Mimo wszystko się uśmiechnęłam.
- Kawiarnia " U Franka" dzisiaj o 20:00... Pasuje ci?
- A która to godzina?
- Za piętnaście 6:00
- Ok. Będę. Pa.- Powiedziałam i się rozłączyłam. W ogóle nie chciało mi się jechać na to głupie spotkanie, ale z drugiej strony musiałam coś zrobić żeby nie myśleć o tym, że nie mogę pomóc tacie. Zawróciłam samochód i pojechałam do domu.
                                                                                         ***
Weszłam do wskazanej przez niego kawiarni i od razu zauważyłam postać siedzącą w kącie.
- Hej...- Powiedziałam siadając.- To o czym chciałeś ze mną rozmawiać?- Popatrzył się na mnie dziwnym wzrokiem.
- Muszę ci coś wyjaśnić...Ale na początku chciałem cię przeprosić za moje zachowanie. Zachowałem się jak ostatni kretyn...
- Słyszę to już dzisiaj 3 raz po tym jak próbowałeś mnie poderwać w pracy...
- Oj... przepraszam. Naprawdę... Jestem dupkiem. Przepraszam.- Popatrzył się na mnie smutnym wzrokiem.
- Ok...Przeprosiny przyjęte, ale...- Nie dokończyłam, bo nie wiem jakim cudem do zamkniętej dla Michaela kawiarni wtargnął jakiś dziennikarz. Szybko się zerwaliśmy z krzeseł i wybiegliśmy tylnym wyjściem.
- Wiesz... Pojedźmy może do mnie, bo przecież nie będziemy tak tutaj stali co?- Powiedziałam gdy staliśmy na zewnątrz.
- A masz samochód?- Spytał.
- No, a co? Nie mogę?- Odparłam kierując się do mojego maleństwa. Kiedy Michael go zobaczył to aż przystaną.- Co się tak gapisz?
- Wow...- Mruknął.- Też chce taki...
- Nie gadaj tylko wsiadaj. Od razu mówię, że: u mnie w samochodzie się nie pali, słucham rocka, masz nie wrzeszczeć jak baba, żebym jechała wolniej bo ja wtedy przyspieszę.- On tylko się zaśmiał.
- Nie palę, lubię rock, nie wrzeszczę jak baba.- Zaczął się śmiać. Dopiero wtedy zauważyłam, że ma trochę rozpiętą koszulę... On na klatce piersiowej coś miał... Tatuaż?  " Dobra, najwyżej później się zapytam" pomyślałam i skupiłam się na drodze. Dojechaliśmy w końcu na parking.
- Zapraszam w moje skromne progi, panie Jackson.- Powiedziałam uroczyście, ale on wiedział, że się z niego nabijałam.
- Ha Ha. Bardzo śmieszne Winchester...- Powiedział rozbawiony i wszedł do mojego mieszkania.
- Kawy, herbaty, soku?- Spytałam.
- Soku.
- Pożeczkowy, pomarańczowy, truskawkowy,  kiwi, granat...
- Pomarańczowy. Ale masz arsenał hehe.- Zaśmiał się siadając na kanapie.
- Nooo... Wiem.- Zaśmiałam się i poszłam do kuchni nalać nam soku. Kiedy wracałam to w samym progu wpadłam na Michaela, który właśnie zmierzał dotrzymać mi towarzystwa i oblałam go całego sokiem.
- O matko! Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam!- Zaczęłam go przepraszać. Zastanawiałam się skąd ja kuźwa wezmę teraz dla niego męską koszulę...
- Spokojnie! Nic się przecież nie stało...- Zaczął się śmiać a ja jak głupia wycierałam jego koszulę.
- Już wiem! Ściągaj ją!- Nagle się wyprostowałam. Przypomniało mi się, że mam gdzieś schowaną koszulę Dean'a bo kiedyś byli z tatą przejazdem.
- Co?!
- Oj ściągnij tą koszulę. Przecież ci nic nie zrobię.- " Może" dodałam w myślach i poszłam po koszulę brata. Kiedy wróciłam Michael stał bez koszuli. Wyglądał nieziemsko, ale nie to przyciągnęło moją uwagę.... Na klatce piersiowej miał taki sam tatuaż jak Sam i Dean...Szybko chwyciłam sztylet, który zawsze miałam pod ręką na szawce i podbiegłam do niego.
- Kim do cholery jesteś?!- Krzyknęłam przykładając mu sztylet do gardła. Stał strasznie przestraszony. Zresztą możecie sobie to wyobrazić...
- O co ci chodzi?!
- O tatuaż! Kim jesteś!?
- Okej...Powiem ci, ale masz odłożyć sztylet, wysłuchać mnie, nikomu o tym nie mówić i masz się ze mnie nie śmiać.
- Czekam!- Powiedziałam odkładając sztylet. Przecież on nie mógł być łowcą... No błagam! ON?!
- Okeeejj...
- No! Dalej!
- No więc...jestem łowcą.- To zdanie odbiło się w mojej głowie echem. Echem tak głośnym, że nie słyszałam własnych myśli...


To by było na tyle.... Pozdrawiam Was serdecznie! Jacksonowa :D